W dniu 30 września 2013 roku Sąd Okręgowy w Poznaniu, na skutek apelacji spółki reprezentowanej przez Kancelarię, uchylił wyrok Sądu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Podstawą roszczenia Klienta Kancelarii w sprawie o zapłatę kwoty 66.529 zł był brak wykonania przez pozwanego obowiązku z umowy najmu w oznaczonym terminie. Zobowiązanie pozwanego zastrzeżone zostało pod rygorem naliczenia kary umownej. Obowiązek pozwanego dotyczył utwardzenia drogi dojazdowej do części magazynowej lokalu, która to okoliczność stanowiła główny punkt sporu sądowego. Roszczenie, poza zastrzeżoną karą umowną, obejmowało zwrot niezamortyzowanych kosztów poniesionych przez Klienta Kancelarii na uruchomienie działalności w lokalu w związku z rozwiązaniem umowy najmu, wobec niewykonania obowiązku umownego przez pozwanego.

Sąd I instancji oddalił powództwo. Jednakże na skutek apelacji sporządzonej przez Kancelarię, Sąd II instancji w uzasadnieniu ustnym uwzględnił zarzuty apelacji oraz uznał skuteczność rozwiązania umowy najmu przez Klienta Kancelarii, a wobec tego stwierdził - co do zasady - możliwość naliczenia i obciążenia pozwanego karą umowną oraz żądania zwrotu niezamortyzowanych kosztów. Ponadto, Sąd II instancji wskazał, że wobec oddalenia pozwu w oparciu o błędne ustalenia w zakresie skuteczności rozwiązania umowy najmu, Sąd I instancji w ogóle nie rozpoznał istoty sprawy – nie zajął się oceną zasadności roszczeń strony powodowej co do wysokości. A skoro nie doszło do rozpoznania istoty sprawy, Sąd II instancji nie mógł zmienić wyroku i samodzielnie oceniać zasadności roszczeń co do wysokości. Pozbawiłoby to bowiem pozwanego możliwości ustosunkowania się do orzeczenia w tym zakresie, jako, że pozwany podnosił zarzuty co do kary umownej oraz wnosił o miarkowanie kar umownych.

Ustaleniem wysokości roszczenia zajmie się ponownie Sąd I instancji.