Co istotne, orzeczenie Sądu pierwszej instancji zapadło w lipcu ubiegłego roku, a więc jeszcze przed wejściem w życie przepisu art. 4462 k.c. – natomiast Sąd Apelacyjny swoje orzeczenie wydawał już w oparciu o aktualnie obowiązujący stan prawny. Przypomnijmy jednak, że nowo obowiązującemu przepisowi art. 4462 k.c., stanowiącemu, iż „W razie ciężkiego i trwałego uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia skutkującego niemożnością nawiązania lub kontynuowania więzi rodzinnej sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny poszkodowanego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.” nadano moc wsteczną między innymi właśnie po to, aby mógł zostać zastosowany w już toczących się postępowaniach – i aby usunąć wątpliwości co do tego, czy bliskim osób najciężej poszkodowanych przysługuje zadośćuczynienie.

Cieszymy się również z tego, że raz jeszcze Sąd Apelacyjny w Warszawie potwierdził, iż zadośćuczynienie przysługuje nie tylko bliskim osób znajdujących się w „śpiączce lub stanie wegetatywnym”, ale także rodzinom opiekującym się osobami ciężko niepełnosprawnymi, których stan fizyczny i intelektualny uniemożliwia nawiązanie realnej, odpowiedniej do wieku i stopnia rozwoju komunikacji – a co za tym idzie, uniemożliwia nawiązanie lub kontynuowanie świadomej relacji. Ta ostatnia, w naszej ocenie, jest koniecznym warunkiem istnienia „więzi”, o której mowa w art. 4462 k.c.

Trzeba także dodać, że w tym samym postępowaniu uwzględniono również roszczenia małej pacjentki. Dziewczynka, która dziś, w wyniku wysiłku rodziców i terapeutów porusza się (niesamodzielnie) na wózku inwalidzkim i która zmaga się znacznym opóźnieniem w rozwoju otrzymała 850 000 zł zadośćuczynienia, odszkodowanie, a nadto rentę; renta ta została przez Sąd Apelacyjny podniesiona, tak, aby umożliwić dziecku realizację potrzeb związanych z zapewnieniem mu stałej opieki.

Wyrok jest prawomocny.

Powodów w procesie reprezentowały mec. Jolanta Budzowska oraz mec. Karolina Kolary